De inhaalrace

Wat is het toch fantastisch om naar sport te kijken, wat een emoties, enorme gedrevenheid, focus en concentratie om tot het uiterste te gaan. De momenten dat we op het puntje van de stoel zitten, bijna niet meer kunnen kijken en de adrenaline zelf door ons lichaam heen voelen, zullen we niet snel vergeten. Het raakt ons als mens, we voelen de oerkracht die naar boven komt, de strijdlust en vergeten alles om ons heen. Niet voor niets voelen supporters zich na afloop moe en uitgeput, na eerst de winst te hebben meegevierd of het verlies te hebben geïncasseerd. De strijd is gestreden, we analyseren de wedstrijd, weten precies waarom er verloren is, hebben meningen over de slechte voorbereidingen of het tactische slecht spel wat werd gespeeld. We denken het te weten, maar nooit zullen we echt weten hoe we het zelf beter zouden hebben gedaan, onze gedachten zijn puur theoretisch.

Ik hou van sport, ik hou van emoties, ik hou van winnen. Van jongs af aan stond dit ook op mijn voorhoofd geschreven. Niets liever wilde ik dan de beste zijn; er alles voor over hebben, dingen te laten, discipline, planning, dagelijkse trainingen, rust en focus, om er voor te zorgen dat het hoogst haalbare gehaald zou worden, ofwel wereld toptennisser. Helaas was voor mij net als zovelen het slechts een droom, waarbij je de teleurstelling hebt moeten incasseren en een nieuwe richting bent ingeslagen. Immers, life goes on.

Hoe mentale training me sterker maakt

Ondertussen heb ik geleerd dat er niet altijd te winnen valt. Dat de tegenstander niet altijd de grootste uitdaging is. Dat niet alleen maar je best doen het beste resultaat geeft. Dat soms de meest voor de hand liggende keuzes niet altijd de beste keuzes zijn. Dat ziekte en/of verlies eigenlijk het omgekeerde sporten is, waarbij winnen niet het haalbare doel is. Mijn ziekte heeft me laten inzien dat ik niet van kanker kan winnen, je hebt geluk of pech, soms zelfs dubbele pech, een feit waar je niets anders aan kan doen dan er mee leren omgaan. Dat juist die tegenstander, de ziekte, niet mijn grootste uitdaging is, maar ikzelf met mijn gedachten. Dat ik continue leer hoe ik beter kan leven met de angst en onzekerheid dat kanker met zich mee brengt.

Vanaf het moment dat ik voor de tweede keer kanker bleek te hebben voelde ik dat de angst mij nog meer achtervolgde, de sprint werd ingezet, maar het haalde mij nog net niet in. Ik heb aan alle bellen getrokken, ik wilde niet van de angst verliezen, ik wilde winnen, ik wilde echt leven, ik wilde kunnen genieten. Hardlopen bleek al een goede therapie, vooral Mindful Running, maar het leerde mij ook dat stilstaan en rust onderdeel van de marathontraining waren, taperen heet dat. Het grote vangnet van dierbaren om mij heen en de begeleiding van het Ingeborg Douwes Centrum, gaf mij het gevoel dat ik het kon toelaten, ofwel het beest ‘de angst’ recht in de bek kon kijken. Man man man, wat voelde ik mij in die tijd maar met één been op de wereld staan... Moe, stil, uitgeput, onzeker, alsof ik drie marathons achter elkaar had gelopen! De verbondenheid met anderen hielp enorm, het delen dat je zo bang bent om dood te gaan hielp, ik wist dat zij ook die angst deelden en door juist veel samen te doen, kon het verwerken beginnen. 

Wat ben ik nu blij dat ik mijn grootste angst een high-5 heb kunnen gegeven. Het heeft me geholpen om weer bodem onder mijn voeten te voelen. Met kanker verlies je alle controle, maar door de rollercoaster van emoties toe te laten, niet teveel te analyseren, maar open te staan voor je gevoel, komt er langzaamaan weer vertrouwen, vertrouwen in wat je wel kan, wat je nu wilt en waar je gelukkig van wordt. Juist die high-5 heeft me een enorme drive gegeven om er keihard voor te gaan, te leven als een topsporter, er alles uit te halen wat er in zit en de winnaar van je eigen leven te worden. Ondertussen zit die angst niet meer achter me, maar naast me, het is mijn trouwe supporter, die mij af en toe even aantikt, me een knipoog geeft en ik me realiseer hoe waardevol het leven is ❤️.

Liefs Ulrika

Runninguli – beweegt met je mee

Fotografie – Marleen Fouchier Fotografie