De eerste stap is een medaille waard

We weten dat bewegen goed voor ons is, maar hebben vaak een uitdaging nodig om onszelf te motiveren. Het plezier is dan ver te zoeken, we luisteren minder naar ons lichaam, voelen ons zwak als we een training overslaan, richten onze aandacht veel op de prestatie met als gevolg blessures of tegenzin. Na de euforie van het behalen van het doel en de blinkende medaille is de zin om daarna weer te beginnen soms ver te zoeken.

Trainen om je doel te behalen of is het doel juist om te trainen?

Wat als we het omdraaien en de wekelijkse trainingen ons doel worden? Niet de bewuste afstand het einde van de trainingsperiode is, maar juist het begin? Je weet dan immers dat je het kan. Je gaat minder letten op je snelheden, afstanden en duurtijd, maar juist meer op hoe je je voelt. Of je nu 1, 2 of 3 keer per week sport, je houdt het ritme erin, niet omdat je een bewust doel hebt, maar omdat je doel oneindig is. Oneindig? Ja, want wie eenmaal gevoelt heeft wat een gezond en fit lijf met je doet, wil toch nooit meer anders? Het geeft je meer energie, verhoogd je focus en concentratie, je slaapt beter, gaat er vaak automatisch gezonder van eten, waardoor je letterlijk en figuurlijk beter in je vel zit en je veerkrachtiger in het leven staat. Dat is toch veel meer waard dan die ene medaille?

Het startpunt is voor iedereen anders, maar het principe geldt voor iedereen. Het gaat uiteindelijk helemaal niet om hoe vaak, ver of lang je beweegt, maar juist om de regelmaat. Hoe fijn zou het zijn als je er ook nog plezier in zou krijgen? Leg de lat niet te hoog, maar onthou dat elke stap telt, en dat die eerste juist een medaille waard is! Dus trek wekelijks je wandel- of hardloopschoenen aan, loop naar de deur en trek ze weer uit. Als je dat elke week doet beweeg je al meer dan je nu zou denken! Een stap naar buiten is dan wel heel dichtbij (want je hebt toch al je schoenen aan, haha). Wie weet verras je jezelf en loop je een keer een blokje om. Probeer het eens en kijk hoe dat voelt! En reken maar dat de bank daarna nog lekkerder zit. Er zijn duizenden redenen om NIET te bewegen, maar bedenk voor jezelf eens één reden om het WEL te doen…

Over 2 weken sta ik aan de start van de TCS Amsterdam Marathon, waar ik samen met mijn broer 42,195 kilometer door Amsterdam ga genieten, afzien en beleven. Ik heb er ongelooflijk veel zin in! Hoe zwaar het ook zeker gaat worden. De 3 trainingen in de week bleken eigenlijk geen opgave. Het rondje buiten is onderdeel van de weekindeling geworden, net als eten, slapen, werken en leuke dingen doen. Hardlopen zal mij helaas niet genezen van kanker, maar regelmatig sporten heeft ervoor gezorgd dat ik mij fysiek en mentaal gezond en fit voel. In de afgelopen 9 maanden heb ik eerst 10 stappen terug genomen, geduld was mijn vijand en ‘vogeltjes kiek’n’ mijn nieuwe hobby. Soms kwam ik na een paar minuten weer thuis, ging het niet, te moe of bleek toch geen zin te hebben. Het maakte niet uit. Na een tijdje ging ik inzien dat niet het bewegen mij motiveerde, maar het naar buiten gaan, het plezier samen met familie, vrienden en onbekenden. Dat er altijd veel moois te zien is als je buiten bent, ik heb de seizoenen op de voet gevolgd, alle zintuigen weer herontdekt, regelmatig stil gestaan, nam foto’s van mooie plekken, kon al mijn gedachten ordenen, kreeg rust en nieuwe ideeën en kwam met veel goede energie weer thuis. Bedenk wat een rijkdom het is om die stappen te kunnen zetten..

Marathon, kom maar op, ik kan je aan!! 

Groet,

Runninguli – beweegt met je mee

Fotografie: Marleen Fouchier Fotografie