Stilte na de marathon

Als een rode draad denken we te weten wat we willen, doen we wat we denken en blijven we denken hoe te doen. Onze diepste wensen laten we geduldig wachten en ondertussen wachten we het juiste moment af om die eerste stap te zetten.

‘Ooit ga ik een marathon lopen.’

‘Als ik dan een marathon ga lopen, dan natuurlijk alleen die in New York!’

‘Een marathon loop je maar een keer in je leven.’

Nietsvermoedend blijken deze drie uitspraken slechts gedachten. De droom kwam uit, de medaille was binnen en beter dan de New York Marathon zou het op sportief gebied niet worden. Maar als er dan een onverwachte nieuwe ‘marathon’ voor de deur staat? Je met net zoveel voorbereidingen, discipline, focus, rust, geduld en kracht er alles voor over hebt om de finish te halen? Je door de enorme supporters om je heen heel vaak wordt verrast, die je op zoveel manieren ondersteunen, motiveren en inspireren, maar eigenlijk net zo hard met je mee rennen? Niet ik heb de longmarathon gehaald, maar wij hebben de ultieme medaille binnen gehaald!  Ik overleefde de tumor in mijn long. En wat wil je nog meer dan het leven te winnen? Alles overtreft je gedachten. Oftewel, mijn eerdere gedachten blijken pure onzin!

Hoe een grote wens zo’n andere wending kan hebben als je de eerste stap hebt gezet? Het zet me aan het denken. Maar wat denk ik dan? Teveel en dus ren ik maar een rondje IJburg. Op het tempo van het rennen hebben mijn gedachtes moeite om me bij te houden. Ik doe wat goed voelt, gewoon gaan, genieten en dan kom ik vanzelf weer thuis. Zonder gedachten, maar met die eerste stap, want daarna komt er altijd weer een volgende.

Inmiddels zijn we nog maar twee jaar verder, vandaag op de dag af bleek ik ziek te zijn en was de marathon nog iets wat ik later wel een keer zou gaan doen. Een half jaar later schreef ik me in voor de NYC Marathon. Een jaar later liep ik daadwerkelijk die ongelooflijk bijzondere marathon van 42,195 km door New York waar ik nu nog steeds kippenvel van krijg. En nu ga ik gewoon weer een marathon lopen!

Waarom? Omdat het nu kan, omdat de weg er naar toe een nieuwe uitdaging zal zijn en omdat er altijd honderden gedachten zijn om het niet te doen. De eerste stap is gezet, ik heb me ingeschreven voor de TCS Amsterdam Marathon en ook mijn broer zo gek gekregen om toch nog een keer een marathon te gaan lopen. Nu samen.

Tja, het leven kan soms mooi bedacht zijn, maar soms ook mooier dan je weer zou kunnen bedenken 😉.

Ik ga ervoor en sta op 21 oktober 2018 aan de start in Amsterdam, om een rondje van 42,195 km te gaan genieten van elke stap die ik kan zetten! Hoe ik me daarop ga voorbereiden, wat mijn gedachten zijn, met wie en waar ik ga trainen en hoe ik het werkelijk ga doen kun je volgen op Instagram @runninguli, Facebook Runninguli of deze website runninguli.nl.

Want elke stap telt, denk je niet?!

Liefs, Ulrika