Eind oktober 2017 was het moment gekomen dat we het vliegtuig instapten op weg naar de Big Apple!
Samen met mijn man, een vriendin die ook de marathon ging lopen en haar man hadden we een heerlijke tijd in New York voorafgaand aan de marathon. Amerika, het land waar ik op mijn zeventiende alleen naar toe was gereisd, mijn bonusfamilie heb leren kennen, hardlopen heb geleerd en waar nu eigenlijk alles samen kwam. De hele Amerikaanse familie was naar New York gekomen; de ouders, kinderen en zelfs de kleinkinderen. Ook mijn ouders waren afgereisd naar New York.
Zondag 5 november was het dan zover. Met het lied van Alicia Keys ‘New York’ werden we uitgezwaaid op weg naar de start, kippenvel bij iedereen. Mijn vriendinnetje startte een half uur eerder. Ik had even tijd om helemaal in mijn eentje voor te bereiden op de komende uitdaging. Ik was er klaar voor, had er zin in en voelde me sterk. De run was geweldig!! Overal stonden mensen, moedigden iedereen aan, hadden te gekke teksten op borden staan, waren trots dat je door hun wijk kwam rennen. Ik voelde de grote glimlach op mijn gezicht! Onderweg waren de momenten dat je je familie zag onbetaalbaar. Je merkte niet eens dat je aan het hardlopen was, het was alleen maar genieten. Bij ongeveer het 30-kilometer punt zakte ik een beetje in, een punt waar weinig mensen stonden en ik me realiseerde hoeveel geluk ik had dat ik hier nu liep! Ik ging filmpjes maken voor de mensen waar ik aan dacht. Lieve vrienden en familie die er altijd voor ons zijn, maar ook de mensen die helaas ook met kanker te maken hadden of zelfs er al niet meer waren. Het fotootje van mijn 3 kinderen pakte ik even vast, ik keek naar de gelukspoppetjes die ik van vriendinnetjes had gekregen en had alle tijd om aan alle moeilijke, mooie, spannende en gelukkige momenten van de periode ervoor te denken. Wat voelde ik mij rijk als ik aan iedereen dacht die er voor mij en ons gezin was geweest. Het gaf me nieuwe energie om door te gaan!
Toen ik in Central Parc kwam wist ik dat ik het ging halen en werd er enorm emotioneel van. Op dat moment bleken Andries en mijn ouders daar te staan en zagen mij huilend voorbijren
nen. Gelukkig hoorde ik ze mijn naam roepen en na een dikke knuffel ging ik verder. Ik riep ze toe dat ik het ging halen! Het geluid van het publiek was overweldigend, ik ging er nog harder van rennen, het geluid wat nog weken erna in mijn hoofd klonk. Op 500 meter voor de finish werd ik verrast door de aanmoedigingen van mijn Amerikaanse familie. Zo dankbaar voor alle liefde en steun die zij mij ook op afstand hebben gegeven. Ik moest mijn ademhaling even herpakken, want ik voelde dat ik anders ging hyperventileren. De finish trok me en ik wist er nog een soort van eindsprint uit te halen. Met armen in de lucht ging ik over de finish. Wat was dit de meest fantastische sportervaring ooit, maar zeker ook een van de mooiste momenten in mijn leven!
Runninguli 